Najdłużej żyjącym narodem są Japończycy. Najwięcej stulatków (w przeliczeniu na mieszkańców) żyje właśnie na japońskiej wyspie Okinawa. Jej mieszkańcy bardzo rzadko zapadają na choroby cywilizacyjne tj. choroby układu sercowo-naczyniowego, miażdżycę, nowotwory.
Naukowcy sugerują, że to styl życia i tradycyjna dieta Japończyków odgrywają znaczącą rolę w zachowaniu długowieczności. Podstawą japońskiej diety są warzywa, produkty pełnoziarniste (w tym brązowy ryż), wodorosty (Wakame, Kombu) oraz owoce morza, ryby i niewielka ilość mięsa. Tradycją jest picie po posiłku zielonej herbaty. Dieta Japończyków jest umiarkowanie kaloryczna, ale dzięki dużej ilości warzyw, wodorostów i produktów pełnoziarnistych zapewnia wszystkie niezbędne składniki odżywcze.
Kuchnia japońska nie mogłaby istnieć bez wodorostów, które przez Japończyków są znane i stosowane od wieków. Często spożywane wodorosty to: Wakame (Undaria pinnatifida), Nori (Pyropia tenera, Pyropia yezoensis) czy Kombu (Laminaria japonica). Najbardziej popularne w Japonii Wakame należą do brunatnic. Rosną one zazwyczaj na głębokości kilku metrów pod woda na twardym podłożu i osiągają nawet do 3 m. Początkowo występowały tylko u wybrzeży Japonii, Chin i Korei, jednak dziś można je spotkać również w rejonach wód Francji, Wielkiej Brytanii, Holandii. Wakame to wodorosty, które obecnie hoduje się na dużą skalę. Ich hodowle tworzą gęste skupiska, a zbiory prowadzi się od lipca do stycznia. Algi te dostępne są w sprzedaży w formie suszonej lub też w specjalnej zalewie. W japońskich sklepach można je nawet kupić w formie chipsów o różnych smakach. Wakame mają lekko słodki smak. Często dodaje się je do zup (szczególnie do tradycyjnej zupy Miso-shiru) i przystawek lub podaje samodzielnie w formie sałatek. Są cenione nie tylko ze względu na charakterystyczny smak, ale przede wszystkim z powodu niskiej kaloryczności. Zawierają dużo cennych składników mineralnych i witamin oraz 1-MNA
Drugą ważną w tradycyjnej diecie Japończyków rośliną jest zielona herbata. Choć pochodzi ona z Chin, skąd zawędrowała do pozostałych krajów Azji, większość z nas kojarzy ją z Japonią. To właśnie tu parzenie zielonej herbaty związane jest z rytuałem kultywowanym od wieków.
Dla Japończyków zielona herbata to nie tylko smaczny i orzeźwiający napój, ale również źródło zdrowia fizycznego i duchowego. Pita od wieków zielona herbata stała się nieodłącznym elementem kuchni japońskiej i codziennego dnia każdego Japończyka. Dziś znamy wiele rodzajów zielonej herbaty, które różnią się zapachem, kolorem i smakiem w zależności od sposobu zbierania i przetwarzania oraz miejsca uprawy. Po zebraniu liście zielonej herbaty poddawane są działaniu gorącej pary wodnej, aby zapobiec ich fermentacji. Pozwala to na zachowanie jej specyficznych walorów. Tradycyjnie liście prasowano w kostkę lub tarto na drobny proszek. Suche liście zielonej herbaty zawierają duże ilości polifenoli oraz proteiny, aminokwasy, węglowodany, lipidy, witaminy i minerały.
Zielona herbata jest także jednym z produktów zawierających 1-MNA (czytaj więcej). Japończycy od wieków doceniają korzystne właściwości zielonej herbaty. Dziś, czerpiąc z tej tradycji, odkrywamy jak może ona wpływać na nasz organizm. Naukowcy wciąż badają jakie znaczenie w zachowaniu zdrowia i ograniczeniu chorób cywilizacyjnych ma kultywowanie picia naparu z zielonej herbaty wśród mieszkańców Japonii i krajów Azji.